بیجار نامه
بیجار نامه
یادمه یه موقعی که مجله ی اتفاق نو رو میخریدم یه بخش جالب توش بود به نام مصاحبه ی خیالی که بعدها به دلیل سیاسی بودن از اين نشریه حذف شد و به تاريخ پيوست
توی همین نشریه ي به گل نشسته ي خودمون اندیشه ی نیک هم داستانهایی بودن مثل رستم که یه عده ای باب میلشون نبود و حذفش کردن و اينم به سرگذشت او ن بالايي كه اشاره كردم دچار شد.
خلاصه تصمیم گرفتم حالا که نه اتفاق نو میخرم نه اندیشه نیک منتشر میشه که چهار تا مطلب توشون بخونم خودم دست به کار بشم و از طریق این سایت مصاحبه ی خیالیم رو با كاراكترهاي خیالی تر استارت بزنم.اولیشم با اقا یا خانوم بیجار اهندانی.ديواري ام كوتاهتر از اين بيجار پيدا نكردم.آخه مي دونم در مورد هركي و هرچي بگم متهم مي شم و خواسته و ناخواسته هركي به خودش مي گيره! اسم اين مصاحبه رو هم گذاشتم بيجارنامه كه درد و دل بيجار هست و مردمانش. البته كلا ما آهنداني ها نامه زياد مي نويسيم.از شب نامه گرفته تا غم نامه ونامه ي فدايت شوم و زير آب نا… و نامه هاي زيادي كه در بين ما رد و بدل ميشه.ولي اين يكي يه كم فرق مي كنه و قصدش فقط درد و قصه ش يه جورايي غصه س. خوندنش خالي از لطف نيست عزيزان.با نظراتتون مي تونيد مارو در اين راه با انگيزه تر كنيد:
ـ سلام اقا بیجار حالت خوبه؟
ـ گیریم علیک.
ـ چیه اقا؟اول مصاحبه اعصابت خورده؟
ـ اولا کی گفته من اقام که تو منو اقا صدا میکنی؟ ثانیا اسم من تو شناسنامم مزرعه س این بیجارم نمیدونم از کجا اومده.حالا بعضی هام میگن بیجارسر.اوشن بینم که ده هیچی…
-عجب! از قرار معلوم دله پري داري برادر!
-هندي بوته برادر!
ـ بیخیال کلا ما عادتمونه که اسم هرکی رو خلاف اونچه که هست صدا بزنیم.مثلا خود من اسمم حامده ولی نود درصد مردم اهندان صدام میکنن حمید.
-يعني اسمت حامده هست؟ تو دختري كه ري؟ حامده مي كوشتاي دختر اسمه؟(كوشتاي كله)
-نه آقا!!!!!!!!!!! حامد.حامد.حامد.اصلا وا بدي. حالا بگو ببینم اوضاع و احوالت چطوره؟
ـ هیییییی،حمید اقا چی بگم؟
ـ خوبه همین الان بهت گفتما تو دیگه چرا؟!!
ـ از قدیم گفتن خواهی نشوی همرنگ،رسوای جماعت شو.
از وقتی که منو مکانیزه کردن هرسال یه مرضی میگیرم:
یه سال اونقد اب دارم که سر نخواستنش دعواست و مردم از سر و كول من و خودشون ميرن بالا!
یه سال اونقد خشکم که مردم شبا هم دست از سر من برنمی دارن و بساط و سيگار و قليوننشون اينجا براهه!
يه سال موتور آب ميذارن كه از رودخونه واسم آب بيارن.نوبتي مي شه و آخرش با قطره چكان به ما آب مي رسه.اصلا كلمه ي نوبت تو اين محل تعريف نشده است و وجود خارجي نداره. مثلا خودت؛فكر كردي نمي دونم 6 ماه ميخواين سالن آهندانو بگيرين به همه محل ها سالن خوب مي دن الا شما؟ اينجوريه ديگه! حرفم بزني ميگن اين زمين فلان و بمانه! اين زمين هاي كوهبنه و ليالمان دارن مارو دق ميارن.متلك ميگن كه:”بدي! امي صاحب زمينن شيمي محله مين روزهاي تعطيل سالن هيتن بعد شيمي صاحبن شنبه دارن و تا چهارشنبه اونم ساعت 11 به بعد! ها ها ها”. البته تقصير خودتون هست.
يه سالم هم آب دارم ،دعواهم نيست ولي انگار اون سال نه به من مي چسبه نه به صاحبم.خودمونيم؛ دعواهم حس و حال خودشو داره!
نه شب خواب دارم نه روز.آخرشم كه خسته مي شن و ناي دعوا و كتك كاري رو نارن هرچي فحش و بد وبيراه و به من مي دن.
خلاصه ما نفهميدم اين آب واسه ما فايده داره يا ضرر.
-مشكلاتي غير آب هم داري؟
-مشكل نگو نگو نگو!
سال اول كه مارو قطعه بندي كردن اين راه گذرهاي ما كه مرز بهش ميگن پهن بود و مردم خيلي راحت رفت و آمد ميكردن. يه سال گذشت اين صاحب ما يه كم بريد و زمين مارو اضافه كرد.همسايش كه اين كارشو ديد از اون ور زمين خودشو بيشتر كرد و مرزشو بريد و اونم زمينشو بيشتر كرد.حالا اين بِبُر،اون بِبُر!هركي از راه مي رسيد يه آهن پاره به ما مي زد.الان كه مي بيني كه: مارپيچ شده مرز ما!
یه بار یادمه یه بیچاره ای که انگار تازه وارد بود تو جاده خاکی قدم میزد که یهو یه عالمه ادم بدو اومدن سمت من.اون بیچاره هم که نمیدونست که هیاهو واسه ابه پا گذاشت به فرار و حالا ندو کی بدو.صحنه ی خنده داری بود.
ـ اره فکر کنم بدونم کی رو میگی.اسمش رستم بود .بیچاره خیلی بدشانسی اورد تو همون چند وقتی که اهندان بود.
خوب امسال رو چطور میبینی؟
ـ همونطور که میدونی هنوز خیلی از چی میگین شما،امممم بیجار کله هام مثل کویر لوت میمونن و خیلیا هنوز شخمم نزدن.یه چند روزی بارون بیاد منم باهاتون راه میام.فقط خدا کنه دوباره شبا منو زابرا نکنن.
ـ خیلی ممنونم ازت و حرف اخر؟
ـ منم همینطور.در اخر از مردم میخوام که یه کم با هم راه بیان و هوای همو داشته باشن .همه بالاخره نشاء میکنن،خوب نیست که کدورت بمونه بینشون.
يه عمره آبِ رو ز سر ريختي
حال چه شد كه آبرو ريختي
اگر ديــدي لبـاس هاي وصله
اينو بدون آدم شناسي اصله
پــاك بكـن تموم پينه ها رو
بذرا كنار بغضا و كينه هارو
قصه ي ما قصه ي سوز و سازه
عزيزم ايـــن قــصـه سرش درازه
فکر کنم که امسال هم برداشت برنجتون یه کم سخت باشه به خاطر ماه رمضون ولی بدونین که نابرده رنج،گنج میسر نمیشود.
بيايد به حرمت ماه رمضاني كه در پيش داريم حرمت همديگر رو نگه داريم
توی همین نشریه ي به گل نشسته ي خودمون اندیشه ی نیک هم داستانهایی بودن مثل رستم که یه عده ای باب میلشون نبود و حذفش کردن و اينم به سرگذشت او ن بالايي كه اشاره كردم دچار شد.
خلاصه تصمیم گرفتم حالا که نه اتفاق نو میخرم نه اندیشه نیک منتشر میشه که چهار تا مطلب توشون بخونم خودم دست به کار بشم و از طریق این سایت مصاحبه ی خیالیم رو با كاراكترهاي خیالی تر استارت بزنم.اولیشم با اقا یا خانوم بیجار اهندانی.ديواري ام كوتاهتر از اين بيجار پيدا نكردم.آخه مي دونم در مورد هركي و هرچي بگم متهم مي شم و خواسته و ناخواسته هركي به خودش مي گيره! اسم اين مصاحبه رو هم گذاشتم بيجارنامه كه درد و دل بيجار هست و مردمانش. البته كلا ما آهنداني ها نامه زياد مي نويسيم.از شب نامه گرفته تا غم نامه ونامه ي فدايت شوم و زير آب نا… و نامه هاي زيادي كه در بين ما رد و بدل ميشه.ولي اين يكي يه كم فرق مي كنه و قصدش فقط درد و قصه ش يه جورايي غصه س. خوندنش خالي از لطف نيست عزيزان.با نظراتتون مي تونيد مارو در اين راه با انگيزه تر كنيد:
ـ سلام اقا بیجار حالت خوبه؟
ـ گیریم علیک.
ـ چیه اقا؟اول مصاحبه اعصابت خورده؟
ـ اولا کی گفته من اقام که تو منو اقا صدا میکنی؟ ثانیا اسم من تو شناسنامم مزرعه س این بیجارم نمیدونم از کجا اومده.حالا بعضی هام میگن بیجارسر.اوشن بینم که ده هیچی…
-عجب! از قرار معلوم دله پري داري برادر!
-هندي بوته برادر!
ـ بیخیال کلا ما عادتمونه که اسم هرکی رو خلاف اونچه که هست صدا بزنیم.مثلا خود من اسمم حامده ولی نود درصد مردم اهندان صدام میکنن حمید.
-يعني اسمت حامده هست؟ تو دختري كه ري؟ حامده مي كوشتاي دختر اسمه؟(كوشتاي كله)
-نه آقا!!!!!!!!!!! حامد.حامد.حامد.اصلا وا بدي. حالا بگو ببینم اوضاع و احوالت چطوره؟
ـ هیییییی،حمید اقا چی بگم؟
ـ خوبه همین الان بهت گفتما تو دیگه چرا؟!!
ـ از قدیم گفتن خواهی نشوی همرنگ،رسوای جماعت شو.
از وقتی که منو مکانیزه کردن هرسال یه مرضی میگیرم:
یه سال اونقد اب دارم که سر نخواستنش دعواست و مردم از سر و كول من و خودشون ميرن بالا!
یه سال اونقد خشکم که مردم شبا هم دست از سر من برنمی دارن و بساط و سيگار و قليوننشون اينجا براهه!
يه سال موتور آب ميذارن كه از رودخونه واسم آب بيارن.نوبتي مي شه و آخرش با قطره چكان به ما آب مي رسه.اصلا كلمه ي نوبت تو اين محل تعريف نشده است و وجود خارجي نداره. مثلا خودت؛فكر كردي نمي دونم 6 ماه ميخواين سالن آهندانو بگيرين به همه محل ها سالن خوب مي دن الا شما؟ اينجوريه ديگه! حرفم بزني ميگن اين زمين فلان و بمانه! اين زمين هاي كوهبنه و ليالمان دارن مارو دق ميارن.متلك ميگن كه:”بدي! امي صاحب زمينن شيمي محله مين روزهاي تعطيل سالن هيتن بعد شيمي صاحبن شنبه دارن و تا چهارشنبه اونم ساعت 11 به بعد! ها ها ها”. البته تقصير خودتون هست.
يه سالم هم آب دارم ،دعواهم نيست ولي انگار اون سال نه به من مي چسبه نه به صاحبم.خودمونيم؛ دعواهم حس و حال خودشو داره!
نه شب خواب دارم نه روز.آخرشم كه خسته مي شن و ناي دعوا و كتك كاري رو نارن هرچي فحش و بد وبيراه و به من مي دن.
خلاصه ما نفهميدم اين آب واسه ما فايده داره يا ضرر.
-مشكلاتي غير آب هم داري؟
-مشكل نگو نگو نگو!
سال اول كه مارو قطعه بندي كردن اين راه گذرهاي ما كه مرز بهش ميگن پهن بود و مردم خيلي راحت رفت و آمد ميكردن. يه سال گذشت اين صاحب ما يه كم بريد و زمين مارو اضافه كرد.همسايش كه اين كارشو ديد از اون ور زمين خودشو بيشتر كرد و مرزشو بريد و اونم زمينشو بيشتر كرد.حالا اين بِبُر،اون بِبُر!هركي از راه مي رسيد يه آهن پاره به ما مي زد.الان كه مي بيني كه: مارپيچ شده مرز ما!
یه بار یادمه یه بیچاره ای که انگار تازه وارد بود تو جاده خاکی قدم میزد که یهو یه عالمه ادم بدو اومدن سمت من.اون بیچاره هم که نمیدونست که هیاهو واسه ابه پا گذاشت به فرار و حالا ندو کی بدو.صحنه ی خنده داری بود.
ـ اره فکر کنم بدونم کی رو میگی.اسمش رستم بود .بیچاره خیلی بدشانسی اورد تو همون چند وقتی که اهندان بود.
خوب امسال رو چطور میبینی؟
ـ همونطور که میدونی هنوز خیلی از چی میگین شما،امممم بیجار کله هام مثل کویر لوت میمونن و خیلیا هنوز شخمم نزدن.یه چند روزی بارون بیاد منم باهاتون راه میام.فقط خدا کنه دوباره شبا منو زابرا نکنن.
ـ خیلی ممنونم ازت و حرف اخر؟
ـ منم همینطور.در اخر از مردم میخوام که یه کم با هم راه بیان و هوای همو داشته باشن .همه بالاخره نشاء میکنن،خوب نیست که کدورت بمونه بینشون.
يه عمره آبِ رو ز سر ريختي
حال چه شد كه آبرو ريختي
اگر ديــدي لبـاس هاي وصله
اينو بدون آدم شناسي اصله
پــاك بكـن تموم پينه ها رو
بذرا كنار بغضا و كينه هارو
قصه ي ما قصه ي سوز و سازه
عزيزم ايـــن قــصـه سرش درازه
فکر کنم که امسال هم برداشت برنجتون یه کم سخت باشه به خاطر ماه رمضون ولی بدونین که نابرده رنج،گنج میسر نمیشود.
بيايد به حرمت ماه رمضاني كه در پيش داريم حرمت همديگر رو نگه داريم
+ نوشته شده در 2012/4/26 ساعت 11:51 توسط حامد اسماعیل زاده
|
آهندان زیباترین روستای ایران